Η ιεραρχία και το κενό
Η ανάγκη για ιεραρχία είναι ένα έμφυτο ένστικτο του ατόμου, ρυθμιζόμενο στην κυριολεξία από μια ομάδα εγκεφαλικών σχηματισμών.
Η ανάγκη για ιεραρχία είναι ένα έμφυτο ένστικτο του ατόμου, ρυθμιζόμενο στην κυριολεξία από μια ομάδα εγκεφαλικών σχηματισμών.
Κάθε δεδομένη ιεραρχία που υφίσταται σ’ ένα ατομικό, οικογενειακό ή κοινωνικό κύκλο δημιουργεί μια δεδομένη κατάσταση που οδηγεί σ’ ένα σταθερό τρόπο ζωής.
Η επιθετικότητα, έτσι όπως την συναντάμε στη σύγχρονη στρεσογόνo ζωή σε διάφορες μορφές, είναι αποκλειστικά μια διαταραχή των συστημάτων της ιεραρχίας που γνωρίζει το κάθε άτομο.
Τα δέκατα του πυρετού σε συνδυασμό με τις αλλεργίες είναι μια χαρακτηριστική κλινική εικόνα σε πάρα πολλούς ανθρώπους που όταν εμφανίζεται παραμένει ανεξήγητη κατάσταση για τους γιατρούς.
Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην έχει ενστικτώδη φόβο για τα φίδια.
Οι «απροσδιόριστοι» και πολλές φορές ανεξήγητοι φόβοι που τυχαίνει να αισθανόμαστε και δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε και εμφανίζουμε πανικό και άγχος, είναι προϊόντα εγκεφαλικής δραστηριότητας και μάλιστα μιας εγκεφαλικής δραστηριότητας που παράγεται στον παλαιοεγκέφαλο, δηλαδή στο τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που σχηματίζεται πρώτο στη ζωή.
Tα αισθήματα παράγονται και στην ουσία σταθμίζονται και «κάθονται» στην περιοχή του δρεπάνου.
Μέσα στον εγκέφαλο υπάρχει ένας σχηματισμός, το λεγόμενο «δρέπανο» του εγκεφάλου, η λειτουργία του οποίου είναι να σταθμίζει την ένταση των ενστίκτων και των αισθημάτων.
Υπάρχουν ορισμένα αισθήματα τα οποία είναι προέκταση κληρονομικών διαδικασιών και έχουν τη βάση τους σε γενεσιουργά ένστικτα που αναπτύσσονται με τη γέννηση του ανθρώπου.
Το κατά πόσο έχουμε μια προσωρινή επιληπτική δράση στον εγκέφαλο όσον αφορά τις διάφορες περιπτώσεις κλασικής ημικρανίας, ιδιαίτερα σ’ αυτήν που εμφανίζεται με αύρα χωρίς κεφαλαλγία, αποτελεί πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Οι επιληπτόμορφες κρίσεις αποτελούν ένα αντικείμενο της σύγχρονης νευρολογίας, έχοντας ένα μεγάλο κομμάτι των νευροεπιστημών να ασχολείται με μια σειρά κλινικών εικόνων που ενώ μοιάζουν με επιληπτικές καταστάσεις, δεν είναι.
Τα παροδικά ισχαιμικά επεισόδια είναι καταστάσεις αγγειακής αιτιολογίας που συνοδεύονται από περιοδικές διαταραχές όρασης, πάρεση, υπαισθησία ίσως και από τονικούς σπασμούς· το αποτέλεσμα οφείλεται σε μια πλημμελή αιματική «φροντίδα» της περιοχής του εγκεφάλου.
Η αρυλοσουλφατάση είναι ένα ένζυμο το οποίο «προάγει» το μεταβολισμό στο κεντρικό νευρικό σύστημα· συγκεκριμένα συμμετέχει στο σχηματισμό της μυελίνης των νεύρων που είναι ουσιαστική για την ενδονευρική επικοινωνία.
Οι λευκοδυστροφίες ή μεταχρωματικές λευκοδυστροφίες είναι γνωστές στην καθημερινή νευρολογική εικόνα παθολογικών περιστατικών.
Τα φάρμακα αποτελούν το μοναδικό ουσιαστικό όπλο, πέρα από τυχόν ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, για την άμεση και σωστή επέμβαση στην ψυχογενή κρίση.
Χαρακτηριστικό των περισσότερων ψυχογενών κρίσεων είναι ότι κατά την εμφάνιση τους πολλές φορές συνοδεύονται από τονικοκλονικούς σπασμούς, παρόμοιων αυτών της επιληψίας.
Οι συγκοπτικές κρίσεις αποτελούν μια μορφή κρίσεων στις οποίες δευτερογενώς κατά κάποιον τρόπο υπεισέρχεται και η εγκεφαλική «συμμετοχή».
Η ψυχογενής κρίση, έστω και αν υπάρχει σαν διάγνωση χωρίς να έχει γίνει η απόλυτη διαφοροδιάγνωση από άλλες κλινικές εικόνες ή τυχόν συννοσηρότητα, είναι από τη φύση της ένα νόσημα τέτοιο που απαιτεί άμεση και αποτελεσματική θεραπευτική επέμβαση.
Τα λιπίδια μεταβολίζονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα μ’ ένα χαρακτηριστικό τρόπο, δημιουργώντας τις σουλφατάσες.
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο της εμφάνισης της κατάθλιψης με έντονες διαταραχές σε ότι αφορά τη μνήμη και τη συγκέντρωση της προσοχής.