Το σύνδρομο CADASIL και οι αγγειακές άνοιες
Η ονομασία CADASIL προκύπτει από τα αρχικά «Cerebral Autosomal-Dominant Arteriopathy with Subcortical Infarcts and Leukoencephalopathy».
Η ονομασία CADASIL προκύπτει από τα αρχικά «Cerebral Autosomal-Dominant Arteriopathy with Subcortical Infarcts and Leukoencephalopathy».
Ο σακχαρώδης διαβήτης εμφανίζεται ανεξαρτήτως ηλικίας. Είναι πολύ σημαντικό οι τιμές του σακχάρου στο αίμα να κυμαίνονται σε φυσιολογικά επίπεδα.
Οι σύγχρονες έρευνες και γενικά οι συντονισμένες παρατηρήσεις των τελευταίων ετών στις νευροεπιστήμες, σε ότι αφορά την αιμάτωση του νευρικού συστήματος και ιδιαίτερα του εγκεφάλου, έχουν καταδείξει ότι η ηλικία φθοράς που εμφανίζει ένα άνθρωπος δεν είναι αυτή που προκύπτει από την ημερολογιακή του εξέταση αλλά από την κατάσταση των αγγείων του.
Η άνοια που προκαλεί η μικροαγγειοπάθεια εμφανίζει ομοιότητες με τη νόσο τουAlzheimer.
Θα ήταν παράληψη να μην αναφέρουμε τα ήπιας μορφής έμφρακτα που συμβαίνουν στην περιοχή του στελέχους του εγκεφάλου όπου και εδράζονται οι λεγόμενες δευτερεύουσες σπουδαίες λειτουργίες του οργανισμού.
Πρόκειται για δύο ουσιαστικές εξετάσεις που είναι απολύτως απαραίτητες για κάθε περίπτωση, ακόμα και ελαφριάς μορφής εγκεφαλικής αιματικής δυσλειτουργίας.
Η κατασκευή των εγκεφαλικών αγγείων είναι τόσο περίπλοκη όπως και η σχέση τους με το νευρικό σύστημα.
Στην κλινική νευρολογία αυτό που πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα σε υπερήλικες ασθενείς είναι ο συνδυασμός διαταραχών που εμφανίζονται και αφορούν τις διαταραχές της νοημοσύνης, κίνησης και των αγγειακών συμπτωμάτων.
Σ’ ότι αφορά τη θεραπεία της νόσου του Parkinson με βλαστοκύτταρα μέχρι στιγμής η εμπειρία είναι αρνητική.
Τα τελευταία χρόνια Γερμανοί νευρολόγοι έχουν υπολογίσει ότι 500,00€ με 650,00€ το μήνα στοιχίζει μια συνηθισμένη αντιπαρκινσονική αγωγή με τα φάρμακα που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή στην αγορά.
Εξαιτίας της οικονομικής πίεσης και του κόστους της θεραπείας της νόσου του Parkinson τα τελευταία χρόνια πολλές πανεπιστημιακές κλινικές προσπαθούν να βρουν μία «χειρουργική» λύση γι’ αυτήν την περίπτωση.
Η εικόνα ενός ανθρώπου που πέφτει αναίσθητος στο έδαφος και αρχίζει να παρουσιάζει συσπάσεις στα άκρα του, να βγάζει αφρούς ή να δαγκώνει τη γλώσσα του είναι μία κλινική κατάσταση που χαρακτηρίζεται σαν μία επιληπτική κρίση (grand-mal επιληψία).
Ήδη από την αρχαία Βαβυλωνία το 17ο αιώνα π.Χ. πίστευαν οι άνθρωποι ότι η επιληψία είναι κάτι που το στέλνει ο Θεός και δεν εξαρτάται από τη θέληση του ανθρώπου.
Η αρχαία Ελληνική ιατρική ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. ήταν η μοναδική περίπτωση επιστημονικής αναφοράς σ’ ότι αφορά την επιληψία.
Στους παλιούς Βαβυλώνιους το σύνδρομο επιληψίας χαρακτηρίζεται ως «Bennu».
Οι διάφορες μορφές «εξορκισμού» από διάφορους «ειδικούς» του είδους είχαν κυριαρχήσει στη μεσαιωνική περίοδο.
Στη νόσο τουParkinson το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη ντοπαμίνης και τα «λίγα» κύτταρα στα βασικά γάγγλια που την παράγουν.
Από την αρχή της «επανάστασης» των βλαστοκυττάρων και της χρήσης αυτών στη θεραπευτική ιατρική, έχουν γίνει προσπάθειες για την εφαρμογή αυτής της μεθόδου στη νόσο του Parkinson. Τα αποτελέσματα υπήρξαν φτωχά και οι παρενέργειες πολλές.
Η χρόνια αντιπαρκινσονική θεραπεία με L-Dopa και αγωνιστές της ντοπαμίνης μπορεί να εμφανίσει παρενέργειες σε ορισμένους ασθενείς, όπως ναυτία και οπτικές ψευδαισθήσεις.
Οι επιληπτικές κρίσεις εμφανίζονται συνήθως όταν τα νευρικά κύτταρα αρχίζουν και εκφορτίζονται. Ο εγκέφαλος είναι προετοιμασμένος για μια «άναρχη» λειτουργία.