«Déjà vu» και εγκεφαλικά νοσήματα
Το «déjà vu» θεωρείται μία κατάσταση μνημονικής αυταπάτης η οποία χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες διαταραχές του κροταφικού λοβού.
Το «déjà vu» θεωρείται μία κατάσταση μνημονικής αυταπάτης η οποία χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες διαταραχές του κροταφικού λοβού.
Τα τελευταία χρόνια έχει ανακαλυφθεί ότι υπάρχει μία ιδιαίτερη ευαισθησία του εγκεφαλικού παρεγχύματος σε ότι αφορά την παραγωγή διάφορων αντισωμάτων από το ανοσοποιητικό σύστημα κατόπιν πρόκλησης κάποιου αιτίου που το οδηγεί σε υπερδραστηριότητα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει μία άλλη λειτουργία της προσοχής η οποία βασίζεται στην εντόπιση νέων στόχων και νέων σκοπών που στρέφεται η πνευματική δραστηριότητα του ατόμου.
Σύμφωνα με τα διεθνή πρωτόκολλα, η χειρουργική θεραπεία για τις επιληπτικές κρίσεις πρέπει να αποφασισθεί μετά την πάροδο δύο ετών περίπου με σύγχρονες καταγραφές της εγκεφαλικής δραστηριότητας για όλο αυτό το χρονικό διάστημα, όταν υπάρχει μία θεραπευτική αδυναμία με τα αντιεπιληπτικά φάρμακα.
Ένας τρόπος να προβλεφθούν οι επιληπτικές κρίσεις και να γίνει η σωστή προληπτική θεραπευτική τους αγωγή είναι η συλλογή νευροφυσιολογικών-ηλεκτροεγκεφαλογραφικών στοιχείων ή σε μακροχρόνια διαστήματα, δηλαδή διάρκειας ημερών, ή κατά περιόδους ανάλογα με την περίπτωση.
Στον εγκέφαλο υπάρχει συνεχώς μία εγκεφαλική δραστηριότητα˙ είτε είναι μία χαμηλής εντάσεως όπως γίνεται στον ύπνο ή μπορεί να είναι και μία δυνατή εκφόρτιση όπως συμβαίνει στις επιληπτικές κρίσεις.
Σήμερα η κοινωνία έχει διαμορφωθεί μ’ έναν τέτοιον τρόπο που δημιουργεί πληθώρα «προστακτικών» συμπεριφοράς, που όταν ακολουθούνται κατά γράμμα μεγαλώνουν την παθολογική κατάσταση του νάρκισσου.
Μία πολύ σοβαρή έρευνα του πανεπιστημίου Άλμπερτ Αϊνστάιν της Νέας Υόρκης πιστοποίησε τη σχέση βλέμματος και έκκρισης ντοπαμίνης.
Στις περιπτώσεις πιστοποιημένης άνοιας του προμετωπιαίου λοβού και μάλιστα όταν υπάρχει και παρουσία επιληπτογενούς δραστηριότητας, πρέπει πάντοτε να ελέγχεται και ο παράγοντας της κληρονομικότητας.
Η εμφάνιση της αμνησίας κάθε κλινικής μορφής και έκτασης είναι πάντοτε ένα αποτέλεσμα μίας διαταραγμένης εγκεφαλικής δραστηριότητας που σχεδόν πάντα καταγράφεται και στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα με σχετική ευκρίνεια.
Το κυριότερο πρόβλημα των νευροεπιστημών στις αγγλοσαξονικές χώρες είναι τα τελευταία χρόνια αυτό τουAlzheimer.
Όταν υπάρχουν άτομα που κυρίως στην εφηβεία παρουσιάζουν εκρήξεις, κατά την κοινή λογική αναίτιου θυμού με τάσεις βίας, τότε κλινικά βασικό στοιχείο που πρέπει να μας τραβήξει την προσοχή και εκεί να εστιασθεί κάθε βοήθεια είναι εάν αυτά τα άτομα έχουν ήδη δημιουργήσει μία επιθετική συμπεριφορά.
Η ντοπαμίνη σχετίζεται με κάθε είδους κινητική δραστηριότητα.
Ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για τους ασθενείς με επιληπτικές κρίσεις είναι η έγκαιρη προειδοποίηση ότι πρόκειται να έρθει μία τέτοια κρίση.
Υπολογίζεται ότι περίπου στο 3ο έτος της ηλικίας του ατόμου αρχίζει να σταθεροποιείται το σύστημα κατανομής του ηλεκτρικού ρεύματος στον εγκέφαλο.
Οι «απότομες» κινήσεις κάποιων ή όλων των άκρων μ’ έναν συγχρονισμό και όμοιο τρόπο είναι ύποπτες για επιληπτική δραστηριότητα.
Με τον όρο «ιδιοπαθείς» χαρακτηρίζονται εκείνες οι επιληψίες όπου η αιτία της προέλευσης αυτών παραμένει ακόμη άγνωστη.
Ο φυσιολογικός ύπνος είναι η βασική λειτουργία που διαταράσσεται μόλις ο εγκέφαλος εμφανίζει επιληπτική προδιάθεση και δραστηριότητα.
Γενικά το πρώτο σύμπτωμα που εκδηλώνουν οι κρανιοεγκεφαλικοί όγκοι είναι οι πονοκέφαλοι που συνοδεύονται από διάφορου βαθμού επιληπτικές κρίσεις οι οποίες αρκετές φορές είναι και «υποκλινικές» έτσι ώστε να διαγιγνώσκονται αργά.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται διεξοδικές έρευνες και παρατηρήσεις με ηλεκτροεγκεφαλογραφικές καταγραφές σε γηραιούς ασθενείς που έχουν υποστεί νάρκωση, λόγω χειρουργικής επέμβασης στο ισχίο.