Παρκινσονισμός και συσπάσεις στον αυχένα
Από τις κύριες διαταραχές του πάρκινσον, περισσότερο του άτυπου πάρκινσον και γενικά του παρκινσονισμού, είναι οι συσπάσεις στον αυχένα προς τη μία ή την άλλη μεριά.
Από τις κύριες διαταραχές του πάρκινσον, περισσότερο του άτυπου πάρκινσον και γενικά του παρκινσονισμού, είναι οι συσπάσεις στον αυχένα προς τη μία ή την άλλη μεριά.
Σε προχωρημένες ηλικίες τακτικά το πάρκινσον, η επιληψία και ο ύπνος συναντώνται στη συμπτωματολογία και επηρεάζεται πάρα πολύ το ένα με το άλλο.
Μεγάλη ποικιλία κλινικών εικόνων που αφορά συσπάσεις των μυών στην περιοχή του αυχένα και της ράχης εμφανίζεται στο άτυπο πάρκινσον.
Γενικά στις περισσότερες μορφές παρκινσονισμού παρατηρείται μία σαφώς ελαττωμένη ικανότητα της μιμητικής έκφρασης του προσώπου.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στη νόσο του πάρκινσον είναι η εμφάνιση των λεγόμενων μυϊκών συσπάσεων, των μυοκλονιών.
Υπάρχει μία κατάσταση διαταραχής του ύπνου η οποία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη και πρέπει κανείς να την προσέξει, διότι τις περισσότερες φορές συνδέεται με διαταραχές του αίματος, ίσως κακοήθους χαρακτήρα.
Η «α-συνουκλεΐνη» είναι μία πρωτεΐνη η οποία παράγεται στον εγκέφαλο και παίζει ένα σπουδαίο ρόλο σε ότι αφορά τη μετάβαση ηλεκτρικών σημάτων.
Στα άτομα με τάση αυτοτραυματισμού με αιχμηρά αντικείμενα (κυρίως ξυράφι) ο κύριος ψυχικός μηχανισμός που διαταράσσεται είναι αυτός της αυτοεκτίμησης.
Η «μονοσυμπτωματική» επιληπτική κρίση είναι ένας ιατρικός νεολογισμός, χρήσιμος κυρίως για την επικοινωνία μεταξύ γιατρών.
Το δίπολο των στιγμιαίων επαναλαμβανόμενων διαλείψεων και εκτεταμένων κενών μνήμης τακτικά εμφανίζεται στις μέσες ηλικίες, δηλαδή μετά τα 50 έτη.
Στην κυριολεξία μέχρι πριν δύο χρόνια η κλινική νευρολογία πολύ δύσκολα μπορούσε να στοιχειοθετήσει έστω την υπόνοια μίας αρχόμενης ασθένειας Alzheimer.
Ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για τους ασθενείς με επιληπτικές κρίσεις είναι η έγκαιρη προειδοποίηση ότι πρόκειται να έρθει μία τέτοια κρίση.
Όταν υπάρχει πιθανή διαταραχή – βλάβη πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά τον τοκετό (περιγεννητικά), ο κίνδυνος εμφάνισης επιληπτικών επιπλοκών πάντα «υποβόσκει».
Αυτό που χαρακτηρίζει τους παρκινσονικούς ασθενείς σ’ όλα τα στάδια της νόσου είναι η αδυναμία σωστής γραφής με διαφορετική ένταση.
Έχει διαπιστωθεί ότι οι διαταραχές της μνήμης συνοδεύονται από επιληπτικές κρίσεις μικρής ή μεγάλης έντασης.
Η σταδιακή εξέλιξη των δυσλειτουργιών της μνήμης είναι κάτι ανησυχητικό.
Η έγκαιρη διάγνωση των διαταραχών της μνήμης αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης νευρολογίας.
Είναι μία νόσος η οποία έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστή τα τελευταία χρόνια κυρίως διότι προσβάλλει τα γηραιά τμήματα του πληθυσμού.
Το σωματοποιημένο άγχος στα παιδιά εκδηλώνεται κατά κύριο λόγο με πόνους.
Η μαγνητική τομογραφία που πλέον παρέχει νέες διαγνωστικές δυνατότητες στα νευρολογικά νοσήματα συμβάλλει και στη διάγνωση των «τικ».