Πρόκληση υπέρμετρου πανικού
Ο υπέρμετρος πανικός είναι μία κατάσταση άκρως επικίνδυνη.
Ο υπέρμετρος πανικός είναι μία κατάσταση άκρως επικίνδυνη.
Οι διάφορες μοριακές αντιδράσεις που συμβαίνουν στον εγκέφαλο αποτελούν τη βασική αφετηρία του πανικού.
Ο ειδικός γιατρός αυτό που πρέπει να κάνει σε καταστάσεις πανικού είναι να αναλύσει τους μηχανισμούς πρόκλησης του στρες σε ατομικό επίπεδο, να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει έτσι ώστε να μπορέσει να το ρυθμίσει και να απαλλάξει τον ασθενή από τις συνέπειές του.
Είναι δύο χαρακτήρες που συναντάμε συχνά στην καθημερινότητα.
Οι μηχανισμοί καταπολέμησης του πανικού είναι η δημιουργία συστημάτων στο κάθε άτομο ξεχωριστά.
Το στρες δε φτάνει μόνο να το αντιμετωπίζουμε και να το διαχειριζόμαστε σωστά, πρέπει παράλληλα να βελτιώνονται όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί οι οποίοι καταπολεμούν το στρες.
Αρκετές φορές ο εγκέφαλός μας διαθέτει πρωτόγονους μηχανισμούς αντίδρασης οι οποίοι προκαλούν διάφορες μορφές σοκ.
Η θεραπεία των κρίσεων πανικού αποτελεί σημαντικό προβληματισμό σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Σε κάθε περίπτωση πανικού υπάρχει και μία αντίδραση.
Είναι λογικό να διερωτόμαστε γιατί ορισμένες φορές αισθανόμαστε πανικό σε τέτοιο βαθμό που μας είναι αδύνατον να τον διαχειριστούμε.
Σε κάποιες περιπτώσεις ο άνθρωπος αισθάνεται τρομερό πανικό ˙σαν να τον κυνηγάει ένα άγριο ζώο μέσα στο δάσος, για παράδειγμα μία αρκούδα.
Κλινικά όταν οι νευρολόγοι – ψυχίατροι πρέπει να κουράρουν φοβικούς ασθενείς που βρίσκονται στο στάδιο πανικού, όλοι επικεντρώνουν την προσοχή τους στο να επέμβουν άμεσα όχι μόνο για να μειώσουν την ένταση αλλά και για να περιορίσουν τη διάρκεια εμφάνισης αυτών των συμπτωμάτων.
Ο πανικός εμφανίζεται με τη δική μας ή όχι θέληση από το παλαιότερο εξελικτικά τμήμα του εγκεφάλου και καταλαμβάνει όλη την εγκεφαλική λειτουργία.
Όταν εμφανίζεται πανικός στην καθημερινότητά μας υπάρχουν δύο βασικές αντιδράσεις και είναι οι εξής: η φυγή ή η παραμονή.
Η ερπητική εγκεφαλοπάθεια συνήθως προσβάλλει τον κροταφικό λοβό και ως εκ τούτου σ’ αυτήν την περιοχή εμφανίζονται οι περισσότερες ενδείξεις, όπως για παράδειγμα εστιακές κρίσεις, απάθεια, διαταραχές του συναισθήματος και κινητικές βλάβες.
Μετά τη λήψη εγκεφαλογραφημάτων παρατηρούμε ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας σ’ ένα ποσοστό γύρω στο 30% παρουσιάζει χαρακτηριστικές διαταραχές, κυρίως κατά τη διάρκεια του βαθύ ύπνου.
Ο ύπνος εξαρτάται από την κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλο.
Σ’ ένα μεγάλο ποσοστό στις διαταραχές του ύπνου εμφανίζεται η λεγόμενη ατονία μυών, με εξαίρεση τους μύες που υποστηρίζουν το διάφραγμα και την αναπνοή.
Η ατονία του σταδίου REM (rapid eye movement) είναι χαρακτηριστική στην περίπτωση που ταυτόχρονα με τις διαταραχές του ύπνου εμφανίζονται διαταραχές του μυϊκού τόνου.
Για την αντιμετώπιση των διαταραχών του ύπνου στη σκλήρυνση κατά πλάκας με χαρακτηριστική συμπτωματολογία την πρωινή κόπωση μία ουσιαστική και θεραπευτική αγωγή είναι η χορήγηση ανταγωνιστών της ισταμίνης.