Φοβίες και ερεθίσματα
Μέχρι τώρα, σε διεθνές επίπεδο, η ψυχιατρική είχε ασχοληθεί κυρίως με την κατάταξη των φοβικών και αγχωτικών ασθενών σε διάφορες ομάδες και υποκατηγορίες.
Μέχρι τώρα, σε διεθνές επίπεδο, η ψυχιατρική είχε ασχοληθεί κυρίως με την κατάταξη των φοβικών και αγχωτικών ασθενών σε διάφορες ομάδες και υποκατηγορίες.
Ο φόβος είναι μια εγκεφαλική λειτουργία με πολλές προεκτάσεις, όπως έχουμε διαπιστώσει στη Βιονευρολογική, της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Από τις παρατηρήσεις μας στην Βιονευρολογική και από τα συμπεράσματα άλλων μελετών, είναι γνωστό ότι ο ιδρώτας εκπέμπει χημικά σήματα, τα οποία μέσω της οσμής διεγείρουν συγκεκριμένες εγκεφαλικές περιοχές στον μεσεγκέφαλο τρίτων ατόμων.
Η οσμή και η απερίσκεπτη συμπεριφορά είναι συνδυασμός, που παρατηρούμε τακτικά στην Βιονευρολογική, σε ανθρώπους που έχουν την τάση να πράττουν, χωρίς να το «πολυσκέφτονται» π.χ. τζογαδόρους.
Ένα από τα σημαντικά στοιχεία με διαγνωστική βαρύτητα στις περιπτώσεις φοβίας, όπως έχουμε δει στη Βιονευρολογική, είναι η ανάγκη του φοβικού ατόμου για την ύπαρξη μιας συνοδείας.
Ερευνώντας μια εγκεφαλική διαταραχή, που λέγεται προσωποαγνωσία, διαπιστώσαμε στην Βιονευρολογική κάτι ιδιαίτερο που αφορά την αναγνώριση της μιμητικής και έκφρασης κάθε χαρακτήρα.
Το αίσθημα της πείνας ρυθμίζει την ανάγκη σίτισης του ατόμου, προκειμένου να διατηρηθεί ο οργανισμός σε φυσιολογικά επίπεδα.
Στην Βιονευρολογική, εξετάζουμε κυρίως νευροφυσιολογικά αυτό το φαινόμενο σε περιπτώσεις ανορεξίας, βουλιμίας και διαταραχών της σίτισης.
Οι πετέχειες είναι αιμορραγικά στίγματα που εμφανίζονται υποδόρια, πολύ τακτικά σε περιπτώσεις σκλήρυνσης κατά πλάκας, είτε για λόγους κάποιας αναιμίας είτε για απότομη πτώση των θρομβοκυττάρων.
Έχουμε δει στην Βιονευρολογική, σε μεγάλο αριθμό ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας, να παρουσιάζονται τακτικά αιμορραγικές κενώσεις, μικρού ή μεγάλου βαθμού.
Είναι μια μοντέρνα ασθένεια, η οποία για πρώτη φορά περιγράφτηκε από τους δυο επιστήμονες που έχουν δώσει και το όνομα τους στο σύνδρομο αυτό, αλλά μπορεί τακτικά να ξεγελάσει με την ύπαρξη της και να υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή, σε αρκετά μέλη μιας οικογένειας.
Το χαρακτηριστικό των «μπλε» δαχτύλων που συνοδεύεται από ζάλη, πόνους στα χέρια και δυσκαμψία των άκρων είναι χαρακτηριστικό σαν ένα στάδιο της ασθένειας της σκληροδερμίας.
Πρόκειται για μια αυτοάνοσου τύπου, μη φυσιολογική, αντίδραση χωρίς γνωστή, σαφή αιτιολογία.
Μέχρι στιγμής η μόνη σιγουριά που, εν μέρει, παρέχεται στη πρόωρη διάγνωση στη νόσο του Alzheimer, είναι η χρησιμοποίηση του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος.
Χωρίς αμφιβολία, τα συμπτώματα μέθης σε υπερβολική χρήση αλκοόλ είναι κάτι σύνηθες τα τελευταία χρόνια για την κοινωνία μας.
Στην Βιονευρολογική, έχουμε πολύ τακτικά και ιδιαίτερα σε νέους το πρόβλημα των επιπλοκών σε εξαρτησιογόνα.
Η «μονήρης» επιληπτική κρίση είναι ένα θέμα που μας προβληματίζει πάρα πολύ εδώ στην Βιονευρολογική, σχετικά με την περαιτέρω θεραπευτική αγωγή.
Η τοποθέτηση μιας αντιεπιληπτικής αγωγής, ανάλογα με τα στοιχεία που υπάρχουν, από ότι δείχνει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρέπει να γίνεται οπωσδήποτε με βάση δυο κανόνες.
Στην Βιονευρολογική, όπως και σε άλλα πάρα πολλά διαγνωστικά νευρολογικά κέντρα, υπάρχει πάντοτε το δίλλημα μιας κάποιας θεραπείας μετά από μια «μονήρης» επιληπτική κρίση.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο σε έναν άνθρωπο, ο οποίος υπόκεινται σε επιληπτικές κρίσεις και έχει ανάλογες εγκεφαλικές αλλοιώσεις, να βρει κανείς μια αυτόματη και εύκολη επικοινωνιακή δίοδο σε ότι αφορά την θεραπεία.