Αλλεργία και «τρέλα»
Είναι γνωστό ότι όσοι πάσχουν από διάφορες αλλεργίες εμφανίζουν ταυτόχρονα έναν ψυχικό «παροξυσμό» ή διάφορες μορφές ψυχικών διαταραχών.
Είναι γνωστό ότι όσοι πάσχουν από διάφορες αλλεργίες εμφανίζουν ταυτόχρονα έναν ψυχικό «παροξυσμό» ή διάφορες μορφές ψυχικών διαταραχών.
Έχει παρατηρηθεί αρκετές φορές ότι η κατανάλωση φαγητού και ποτού για μεγάλο ή μικρό διάστημα είναι ικανή να προκαλέσει ψυχιατρικές αντιδράσεις μικρού ή μεγάλου βαθμού.
Υπάρχουν πολλές τροφές που περιέχουν στοιχεία που είναι δυνατόν να πυροδοτήσουν μικρο-αλλεργίες ή «κρυφο» αλλεργίες σε οργανισμούς οι οποίοι παράγουν επιβλαβή αντισώματα για τον ίδιο τον οργανισμό.
Είναι πλέον γνωστό ότι όσοι πάσχουν από το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού εμφανίζουν μικρής ή μεγάλης έντασης ψυχωτικές αντιδράσεις.
Οι μελανοκορτίνες είναι συγκεκριμένες πρωτεΐνες που ευθύνονται για την παραγωγή κάποιων αντισωμάτων τα οποία είναι «αυτοαντισώματα» και επηρεάζουν άμεσα τον οργανισμό προκαλώντας πολλές διαταραχές.
Η νευρική ανορεξία αποτελεί μια χαρακτηριστική διαταραχή άρνησης του φαγητού μέχρι το σημείο ο πάσχων να οδηγηθεί στο θάνατο.
Οι κοινωνικές αντιδράσεις δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων˙ άσχετα από ποιο άκρο ξεκινούν και σε ποια κατάσταση βρίσκονται, αποτελούν παθολογική περίπτωση που απασχολούν την ψυχιατρική.
Στον κόσμο των ιών έχει πιστοποιηθεί ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη στρατηγική, η λεγόμενη «μοριακή μιμητική», κατά την οποία παράγονται πρωτεϊνικά τμήματα παρόμοια με αυτά του ίδιου του οργανισμού.
Η παρορμητική συμπεριφορά είναι μια κατάσταση που ξεκινά ξαφνικά χωρίς αιτία αλλά με επιπτώσεις για τον ίδιο τον πάσχοντα και το περιβάλλον του.
Η βουλιμία θεωρείται ως μια ανωμαλία διατροφής και είναι απόλυτα συνυφασμένη με μια διαταραχή εκκαθάρισης˙ πρόκειται για ένα τακτικό νόσημα στην εποχή μας και η μοριακή βιολογία έρχεται να δώσει μια ακτίνα φωτός σε ότι αφορά τη λύση αυτού του προβλήματος.
Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι γνωστά εδώ και πολλά χρόνια στην ιατρική και αποτελούν μεγάλο κλάδο της ανοσοβιολογίας που ασχολείται με το χαρακτήρα, το είδος και τις κλινικές εκφράσεις αυτών.
Στο σύγχρονο και «στρεσογόνο» κόσμο είναι λογικό ότι η μελέτη της συμπεριφοράς από τους επιστήμονες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Είναι ένα πολύ μεγάλο ερώτημα που αφορά την ανάπτυξη μιας νέας τεχνολογίας με νέες μεθόδους, η οποία θα μπορέσει να δώσει λύση στο «βιοποριστικό» πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όσο και αν φαίνεται παράλογο η τελευταία δεκαετία είναι μια περίοδος όπου η τεχνολογία έχει μείνει «πολύ πίσω», σε ότι αφορά τις ανάγκες της ιατρικής περίθαλψης και γενικά της κοινωνίας.
Η κρίση που ήρθε τα τελευταία χρόνια και μοιραία «σημάδεψε» την παγκόσμια οικονομία, έφερε ένα τεράστιο χτύπημα σε ότι αφορά τη δημιουργία και την εφαρμογή καινοτομιών για την ιατρική περίθαλψη.
Σήμερα τα πάντα στη ζωή γίνονται με σκοπό την ισορροπία και προσαρμογή όλης της κοινωνικής και ψυχικής κατάστασης, στα όρια του δυνατού.
Από έρευνες, εμπειρία αλλά και από τη σύγχρονη νευροεπιστήμη είναι πλέον γνωστό ότι σχεδόν τα πάντα γύρω μας είναι ένα προϊόν συνεχούς εξέλιξης.
Ο κύριος λόγος που δόθηκε ο όρος «επιληπτόμορφες» κρίσεις στην κατηγορία των συμπτωμάτων που μοιάζουν με επιληπτικές κρίσεις είναι ακριβώς η προσπάθεια να βρεθεί η θεραπεία τους.
Μια ανακάλυψη που έγινε στις αρχές του 1990 στο πανεπιστήμιο του Κλίβελαντ αρχίζει να δίνει ουσιαστικά αποτελέσματα στη θεραπεία των μετατραυματικών παραλύσεων· πρόκειται για τα μόρια των πρωτεογλυκανών.
Νευροεπιστήμονες του πανεπιστημίου Καρολίνσκα στη Σουηδία που ασχολούνται χρόνια με τις μετατραυματικές συνέπειες του νωτιαίου μυελού έχουν βρει ένα χαρακτηριστικό όρο γι’ αυτές τις περιπτώσεις που είναι ο λεγόμενος «κατεστραμμένος δρόμος».