Επιληψία και ακοή
Οι συχνές επιληπτικές κρίσεις που μπορούν να μείνουν για μεγάλο διάστημα και χωρίς την απαιτούμενη θεραπεία, πολύ τακτικά προσβάλλουν την ακοή.
Οι συχνές επιληπτικές κρίσεις που μπορούν να μείνουν για μεγάλο διάστημα και χωρίς την απαιτούμενη θεραπεία, πολύ τακτικά προσβάλλουν την ακοή.
Ο έρπης, που θεωρείται και σαν αιτία της λοιμώδης μονοπυρήνωσης, πολύ τακτικά σε έκρηξη της νόσου και μετά από έντονα εμπύρετα, εμφανίζει ταυτόχρονα μια πτώση της ακοής από το ένα ή και τα από τα δυο αυτιά.
Μερικές μορφές αλλεργίας είναι δυνατόν να προσβάλλουν την ακοή σε σημείο τέτοιο που να είναι σαφής η απώλεια της από το ένα αυτί.
Η πείρα μας στην Βιονευρολογική λέει ότι πριν εμφανιστεί ο ασθενής στον νευρολόγο για πτώση της ακοής, περνάει πρώτα οπωσδήποτε από κάποιον ωτορινολαρυγγολόγο, που μετά από ειδικές εξετάσεις αντιλαμβάνεται ότι πολλές φορές η πτώση της ακοής, αν όχι τις περισσότερες, έχει σχέση με νευρολογικά αίτια.
Η νόσος του Λάϊμ είναι μια λοίμωξη που συμβαίνει μετά από προσβολή, ύστερα από τσίμπημα ψύλλου (βορελίωση), που αφήνει εντελώς χαρακτηριστική τοπική συμπτωματολογία επιδερμικά.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια (εκατοντάδες), ισχύει το δόγμα ότι υπεύθυνο για την ύπαρξη της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι αποκλειστικά και μόνο μια διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού, δηλαδή τους συστήματος αμύνης που διαθέτει ο καθένας από εμάς προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις ασθένειες που έρχονται εξωτερικά.
Αναμφισβήτητα, το πρόβλημα της άνοιας είναι, αυτή τη στιγμή ότι αφορά τις ασθένειες γενικά, τουλάχιστον στην Ευρώπη, ένα από τα μεγαλύτερα εάν όχι και το μεγαλύτερο.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, με την άνοδο της μοριακής γενετικής, έχει «καρφωθεί» σε πάρα πολλούς επιστήμονες στο μυαλό τους ότι όλα στρέφονται γύρω από την γενετική, η οποία επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα του ατόμου και έτσι κανείς καταλήγει στη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Σίγουρα η διάγνωση της νεύρωσης είναι μια πλέον «κυρίαρχη» διάγνωση σε ότι αφορά τις νευροψυχιατρικές παθήσεις.
Αυτό που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνικές δομές, ακόμη και ολόκληρα κράτη, είναι η ποικιλομορφία που αναπτύσσεται μεταξύ των προσώπων σε πολυπολιτισμικές πλέον κοινωνίες.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συνεχής, σταθερή και μάλιστα μεγάλη και κάθε χρόνο αυξανόμενη, τάση ψυχώσεων.
Πρόκειται για συμπεριφορές που πηγάζουν από την δράση μιας ορμόνης – νευροδιαβιβαστή, της λεγόμενης ντοπαμίνης, στον εγκέφαλο.
Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή, ιδιαίτερα έντονη, που μπορεί όμως πολλές φορές να έχει και οργανική αιτία.
Η εγκεφαλική δομή του ανθρώπου είναι «κατασκευασμένη» με τέτοιο τρόπο, ώστε ακόμη και εξελικτικά να μπορεί να συγκεντρώνεται πλήρως σε έναν και μόνο ουσιαστικό κίνδυνο.
Έγκαιρη διάγνωση και τακτική παρακολούθηση, τόσο για την διάγνωση όσο και για την εξέλιξη τους, είναι απαραίτητα σε αυτά τα νοσήματα.
Είναι δυσάρεστο να αγγίζει κανείς τέτοια θέματα και να μιλά για αυτά, αλλά ιατρικά είναι απόλυτα αναγκαίο και πρέπει όσοι τουλάχιστον έχουν κάθε είδους επαφή με τέτοια προβλήματα, να είναι επαρκώς πληροφορημένοι.
Δυστυχώς, με την πάροδο των ετών, τα τελευταία χρόνια όλο και τακτικότερα έρχονται στην συζήτηση και κυρίως στην αντιμετώπιση νευροψυχιατρικά σύνδρομα σε παιδιά.
Πολύ τακτικά, παραμελημένα παιδιά αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες σε μεγαλύτερη ένταση και έκταση από ότι παιδιά που είναι κάτω από σοβαρή οικογενειακή και σχολική φροντίδα.
Οι παιδικές καταθλίψεις με την πάροδο των ετών, τα τελευταία χρόνια, στην στρεσογόνο κοινωνία στην οποία βρισκόμαστε, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις και κάτω από την μεγάλη ένταση, αυξάνονται ραγδαία.
Η φοβία είναι ο υπέρμετρος φόβος για ένα αντικείμενο ή ακόμη για μια κατάσταση ή και για μεικτές περιπτώσεις.