Θλίψη και όρια αντοχής
Στην περίοδο της κρίσης που μας έχει χτυπήσει δεν υπάρχει απλώς το ερώτημα ποιος και γιατί «κουβαλάει» μέσα του μικρή ή μεγάλη θλίψη
Στην περίοδο της κρίσης που μας έχει χτυπήσει δεν υπάρχει απλώς το ερώτημα ποιος και γιατί «κουβαλάει» μέσα του μικρή ή μεγάλη θλίψη
Η διαρκής θλίψη είναι ένα αβάσταχτο βάσανο. Το ότι οι άνθρωποι την αντέχουν, όσοι την έχουν, οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι η εμφάνιση της έχει μια κυματώδη παρουσία.
Μετά από επεισοδιακά γεγονότα με έντονο θόρυβο π.χ. γήπεδο, συναυλία, μουσικές εκδηλώσεις κ.τ.λ. , πολλοί άνθρωποι παραπονιούνται για ένα περιοδικό ή μόνιμο βούισμα στα αυτιά.
Υπάρχουν άνθρωποι που εντελώς ξαφνικά, χωρίς κανένα προειδοποιητικό στοιχείο, ύστερα από ένα στρεσογόνο γεγονός ή κοινωνική πίεση, αλλάζουν τη συμπεριφορά τους απότομα και ουσιαστικά
Οι ασταθείς, συναισθηματικά, άνθρωποι ίσχυαν στον παρελθόν ως «ευαίσθητοι», συναισθηματικά, χαρακτήρες με καλλιτεχνικές τάσεις και με χαρακτηριστικό αποφυγής της κόπωσης ή σκληρών εργασιών
Είναι μερικοί άνθρωποι που στην κυριολεξία «ρουφάνε» την καθημερινότητα και τις γνώσεις που προσφέρει το περιβάλλον
Στη Βιονευρολογική, πάντοτε εξετάζουμε διεξοδικά τους ασθενείς που έρχονται με διαταραχές πανικού, κυρίως, προσπαθώντας να εντοπίσουμε την αφετηρία αυτών των συμπτωμάτων.
Το ψυχιατρικό ιστορικό πρέπει πάντοτε, σε όλους τους ασθενείς, να λαμβάνεται υπόψη.
Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι που έχουν συνηθίσει να περπατάνε πολύ εμφανίζουν αναλογικά λιγότερες περιπτώσεις άνοιας και ιδιαίτερα Alzheimer.
Μελέτες με σύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους, καθώς επίσης και πολύωρες καταγραφές με νευροφυσιολογικές εξετάσεις και μαθηματικές αναλύσεις, κατέδειξαν ότι οι άνθρωποι των πόλεων έχουν πολύ περισσότερο στρες και μάλιστα εντοπισμένο σε μια περιοχή του εγκεφάλου, που λέγεται αμυγδαλή.
Πάρα πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα μικρά παιδιά, έχουν την τάση της υπνοβασίας.
Πολλές φορές έρχονται ασθενείς στην Βιονευρολογική, με το πρόβλημα της ανώτερης δύναμης που τους ωθεί προς το σχηματισμό ομάδος ή ζεύγους με ανθρώπους που έχουν παρόμοια προβλήματα με αυτούς.
Μια μεγάλη έρευνα της Αμερικάνικης Γηριατρικής Εταιρείας παρουσίασε μεγάλο σκεπτικισμό, σε ότι αφορά φαρμακευτική αγωγή στους ηλικιωμένους.
Μέχρι τώρα, λέγοντας τώρα μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, η κλινική νευρολογία είχε κυρίως στόχο την ανακάλυψη μικρών, ανατομικών, λειτουργικών διαταραχών στον εγκέφαλο.
Μέχρι τώρα, οι περισσότεροι γιατροί πιστεύουν ότι το «σφύριγμα» στο αυτί ή αλλιώς εμβοές, επρόκειτο για μια διαταραχή της κυκλοφορίας σε ότι αφορά κοχλιακό νεύρο και λαβύρινθο. Πολλές φορές όμως η αληθινή ουσία βρίσκεται αλλού.
Πάρα πολλές φορές, άνθρωποι, κάτω από ιδιαίτερα έντονο στρες με προδιάθεση για εμβοές σε κλειστούς χώρους, έχουν την αίσθηση να ακούν τον ήχο επαναλαμβανόμενο της φωνής τους ή και αυτόν που έρχεται από τον συνομιλητή τους. Ή πρόκειται για ένα είδος «μικροφωνισμού».
Το σφύριγμα στο αυτί ή οι εμβοές ή κρότος ή «τζιτζίκια» στο αυτί είναι μια κατάσταση που βασανίζει έντονα πάνω από διακόσιες με τριακόσιες χιλιάδες Έλληνες.
Στην Βιονευρολογική, παρουσιάζονται πάρα πολύ τακτικά, απόλυτα φυσιολογικοί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν το πρόβλημα της μειωμένης επαγγελματικής ή διανοητικής απόδοσης στο χώρο τους.
Αρκετοί άνθρωποι μετά από κάποια γεγονότα με έντονη ψυχολογική φόρτιση εμφανίζουν μια παροδική σφαιρική αμνησία.
Οι άνθρωποι που υποφέρουν από υπνικές παραισθήσεις το γνωρίζουν οι περισσότεροι καλά και περνάνε τρομερές δυσκολίες και καταστάσεις, ενώ υποσυνείδητα αναγνωρίζουν πως αυτά συμβαίνουν στην περιοχή του ονείρου.