Νευρικό σύστημα και λοιμώξεις
Τον τελευταίο καιρό στην Βιονευρολογική, όλο και περισσότερο, βλέπουμε νευρολογικές ασθένειες που έχουν την βάση τους σε κάποια ίωση, η οποία από καιρό υπάρχει και δεν αντιμετωπίστηκε ακαριαία με τον τρόπο που έπρεπε.
Τον τελευταίο καιρό στην Βιονευρολογική, όλο και περισσότερο, βλέπουμε νευρολογικές ασθένειες που έχουν την βάση τους σε κάποια ίωση, η οποία από καιρό υπάρχει και δεν αντιμετωπίστηκε ακαριαία με τον τρόπο που έπρεπε.
Η αρχή μιας φαρμακοθεραπείας, γενικά για κάθε σωματική διαδικασία, αλλά ιδιαίτερα σε ότι αφορά εγκεφαλικά τραύματα και εκφυλίσεις, είναι υψίστης σημασίας.
Πάρα πολλές φορές, η έννοια της ισχυρής ή ελαφριάς εγκεφαλικής βλάβης, υπολογίζεται από τα συμπτώματα και όχι από τις ανατομικές ή λειτουργικές βλάβες που υπάρχουν στον εγκέφαλο.
Καινούργια πειράματα και σε παρατηρήσεις που έχουν γίνει, όπως και εμείς διαπιστώσαμε εδώ στην Βιονευρολογική, πολύ τακτικά έρχεται το πρώτο μέρος του εγκεφάλου να «βοηθήσει» έντονα το άλλο όταν έχει πρόβλημα.
Στην εκφύλιση, ανάπτυξη ακόμη και καταστροφή των νευρικών κυττάρων, πάρα πολύ μεγάλο ρόλο παίζουν οι συνάψεις που βρίσκονται μεταξύ τους.
Σήμερα υπάρχουν ειδικά διαγνωστικά μηχανήματα, «φορτισμένα» με ψηφιακό υλικό αλγορίθμων, που μπορούν να αναγνωρίζουν επαναλαμβανόμενα σήματα του εγκεφάλου, παθολογικά και φυσιολογικά.
Η ενδοτοξικότητα· πρόκειται για ένα φαινόμενο συνηθισμένο σε τραυματισμούς, δηλητηριάσεις ή άλλες διαταραχές της ισορροπίας της εγκεφαλικής ουσίας και κυρίως εναπόκειται στο κακό συντονισμό των λεγόμενων νευροδιαβιβαστών.
Τα υπερκινητικά παιδιά, με διάσπαση της προσοχής έχουν κατά κανόνα όπως έχουμε και εδώ στην Βιονευρολογική, ένα παθολογικό εγκεφαλογράφημα με επιλεπτοφορμικές εκφορτώσεις.
Το μπότοξ είναι μια ουσία, η αλλαντική τοξίνη, που είναι πολύ γνωστή σε ότι αφορά τη θεραπεία της σπαστικότητας ή χρησιμοποιείται από τους πλαστικούς χειρούργους για λόγους καλλωπισμού.
Στην Βιονευρολογική, έχουμε δει πάρα πολλές φορές ανεξήγητες, κλινικά, συμπεριφορές από κατά τα άλλα τελείως φυσιολογικά άτομα.
Κάθε γιατρός βέβαια επιθυμεί πριν «εκφράσει» την διάγνωση του και λάβει τα ανάλογα μέτρα, να είναι 100% σίγουρος για αυτήν.
Οι ιογενείς λοιμώξεις χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι πολύ τακτικά προσβάλλουν, με διάφορους τρόπους και με ποικίλη ένταση, τη συμπτωματολογία στο νευρικό σύστημα.
Στην ουσία πρόκειται για μια κατάσταση, διάδοχη, διότι μετά από κάθε μηνιγγίτιδα ακολουθεί και μια εγκεφαλίτιδα, τουλάχιστον όταν έχουμε ιογενείς λοιμώξεις, όπως έχει δείξει η εμπειρία εδώ στην Βιονευρολογική.
Πρόκειται για ένα τρίπτυχο που πάντα έχει ένα κεντρικό σημείο ελέγχου, τουλάχιστον εδώ πέρα στην Βιονευρολογική.
Πολλές φορές παρατηρείται αποκλειστική αδυναμία των κάτω άκρων, ασύμμετρα, με διαταραχές βάδισης χωρίς συνοδεία αισθητικών διαταραχών.
Υπάρχουν μερικές μορφές επιληπτικών κρίσεων που εμφανίζουν τυπικό χαρακτήρα.
Γνωρίζουμε από την Βιονευρολογική, ότι υπάρχει μια μεγάλη γκάμα επιληπτικών κρίσεων, από αυτές που είναι εμφανείς με μυοτονικούς σπασμούς και αυτές που είναι ημιφανείς, όπως είναι οι αφαιρέσεις και για πολύ έμπειρο μάτι και άλλες που ενώ υφίστανται δεν φαίνονται, αλλά καταγράφονται στο εγκεφαλογράφημα.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας θεωρείται ένα αυτοάνοσο νόσημα, το οποίο τακτικά αντιμετωπίζεται με την παραδοσιακή χημειοθεραπεία διαφόρων ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, όπως έχουμε διαπιστώσει στην Βιονευρολογική.
Σε μοριακό, στην κυριολεξία, επίπεδο, όπως δείχνουν οι μοντέρνες εξετάσεις, οι οποίες κατά καιρούς φτάνουν και στην Βιονευρολογική, μπορεί πλέον να νοθευτεί μια διαταραχή, η οποία μπορεί να προκαλέσει την εκάστοτε σοβαρή νόσο.
Από την πείρα μας στην Βιονευρολογική, σε καθημερινή βάση αυτό που βλέπουμε σε όλα σχεδόν τα νευροψυχιατρικά νοσήματα, είναι η κακή διαχείριση του καθημερινού στρες από τον άρρωστο.