Θεραπευτικές σκέψεις για τη νόσο του κινητικού νευρώνα
Η νόσος του κινητικού νευρώνα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες θεραπευτικές προκλήσεις της σύγχρονης νευρολογίας.
Η νόσος του κινητικού νευρώνα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες θεραπευτικές προκλήσεις της σύγχρονης νευρολογίας.
Μέχρι πρότινος, η οπτική νευρομυελίτιδα αντιμετωπιζόταν από τους κλινικούς γιατρούς κατά κάποιον τρόπο σαν μια μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας∙ υπήρχε μια παθητική αναμονή και κατά περιόδους υπήρχαν χαμηλές δόσεις κορτιζόνης ή άλλων θεραπευτικών σχημάτων που χρησιμοποιούνταν κατά περίπτωση στη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Τα κριτήρια ΕlEscorial θεσπίστηκαν το 1998 προκειμένου να δώσουν έναν κλινικό «μπούσουλα», σε ότι αφορά την προσβολή του άνω, κάτω κινητικού νευρώνα από το ίδιο μέρος του σώματος.
Οπωσδήποτε πολλές φορές θεωρείται ότι είναι υπερβολική η διαδικασία της εκτέλεσης μιας μαγνητικής τομογραφίας του εγκεφάλου σε μια υπόνοια της νόσου του Hashimoto, αλλά η κλινική πείρα έχει δείξει ακριβώς το αντίθετο.
Ο πόνος σαν ένα γενικευμένο συναίσθημα αποτελεί μια εγκεφαλική λειτουργία με παρόμοιους μηχανισμούς σε όλα τα άτομα.
Μελετώντας τα περιστατικά που έχουμε παρουσία συμπτωμάτων τόσο από τη νόσο του Hashimoto αλλά και από τον κινητικό νευρώνα, βλέπουμε ένα τεράστιο ρόλο που παίζει και η χρονική στιγμή της εμφάνισης των νοσημάτων.
Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα αποτελούσε μέχρι πριν μερικά χρόνια μια επίμονη, δύσκολη και χρονοβόρα εξέταση.
Καινούργιες επιστημονικές διαπιστώσεις έχουν δείξει ότι υπάρχει μια ουσιαστική σχέση μεταξύ έρωτα και ηδονής, η οποία λαμβάνει χώρα σε συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου που λέγεται νήσος.
Η «μορφολογική» θεωρία προέκυψε στις αρχές του 19ου αιώνα σαν ένα εργαλείο ψυχοθεραπείας, αλλά ασχολείται και με ένα πολύ ουσιαστικό και πρακτικό αντικείμενο.
Αναμφίβολα κάτι που καταλαβαίνουμε όλοι αλλά σπάνια το «ψάχνουμε» είναι ο «συντονισμός» της ομιλίας ανάλογα με τα συναισθήματα.
Με την ανάπτυξη των καινούργιων διαγνωστικών μέσων τα τελευταία χρόνια όλο και τακτικότερα παρατηρούμε διαταραχές του κεντρικού νευρικού συστήματος, σε ότι αφορά την εγκεφαλοπάθεια Hashimoto.
Σίγουρα, ο συνδυασμός αυτών των δυο νοσολογικών καταστάσεων δεν αποτελεί κάτι το καινούργιο▪ υπήρχε από παλιά και μάλιστα υπάρχουν βιβλιογραφικές ενδείξεις για την πιθανή συνύπαρξη των δυο αυτών νοσημάτων, αλλά δεν είχαν εκτιμηθεί ανάλογα διότι τα διάφορα διαγνωστικά στοιχεία που υπήρχαν τότε δεν ήταν επαρκή.
Μέχρι στιγμής τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν γίνει πάρα πολλές έρευνες σε ότι αφορά την εγκεφαλοπάθειαHashimoto και τη συννοσηρότητα που παρουσιάζει με το νευρικό σύστημα, τόσο κεντρικό όσο και περιφερικό.
Η πνευμονία είναι μια δύσκολη λοίμωξη, η οποία κατά κύριο λόγο εκτός από τη «δική» της συμπτωματολογία δημιουργεί δυσάρεστες παρεμβολές και σ’ άλλα όργανα όπως π.χ. ο εγκέφαλος.
Oποιεσδήποτε πνευμονικές διαταραχές λόγω λοιμώξεων, μικρές ή μεγάλες, πάντοτε έχουν και μια εγκεφαλική προσβολή.
Οι έρευνες που έγιναν σε πολλά και μεγάλα ινστιτούτα κυρίως σε αγγλοσάξονες χώρες έδειξαν ότι τα πραγματικά προβλήματα του νωτιαίου μυελού κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις είναι δυνατόν να αποκατασταθούν.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια στη ιατρική κυριαρχούσε η ιδέα ότι το νευρικό σύστημα μετά από τραυματισμούς δεν μπορούσε να αποκαταστήσει τη λειτουργία του, διότι δεν υπήρχε «αναγέννηση» των ιστών∙ αυτό αποδείχτηκε ότι είναι λάθος.
Ο εγκέφαλος καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να συμπαθήσει ή να αντιπαθήσει κάποιον και αυτό κατευθύνεται από ένα νευρωνικό τόξο, όπου μεγάλο ρόλο παίζει ακόμη και η «μυρωδιά»
Ανάλογα με το πώς μας παρατηρούν, ποιοι είναι αυτοί που το κάνουν, πως είναι ενδεδυμένοι, ποιο φύλο έχουν, πόσοι είναι κ.τ.λ., αντιδρούμε πολύ διαφορετικά
Ο φόβος του «κοινωνικού αποκλεισμού» δεν είναι κάτι εξειδικευμένο ούτε κάτι γενετικά προσδιορισμένο▪ αποτελεί μια διαδικασία εκμάθησης που κάθε άτομο ξεκινάει