Ο ύπνος και ο Σοπενχάουερ
Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα Σοπενχάουερ πρόσφερε μία ερμηνεία για τον ύπνο και τη σχέση του με το ανθρώπινο σώμα˙ παρομοιάζει τη λειτουργία του ύπνου μ’ αυτήν του μηχανισμού ενός ωρολογίου.
Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα Σοπενχάουερ πρόσφερε μία ερμηνεία για τον ύπνο και τη σχέση του με το ανθρώπινο σώμα˙ παρομοιάζει τη λειτουργία του ύπνου μ’ αυτήν του μηχανισμού ενός ωρολογίου.
Η αδενοσίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής στον εγκέφαλο που αυξομειώνει τη δραστηριότητα των νευρικών κυττάρων, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του ύπνου.
Οι έρευνες έχουν δείξει ότι η κατάσταση του ύπνου είναι απόλυτα αναγκαία προκειμένου ο οργανισμός να κάνει «οικονομία» σε ενέργεια προς όφελος της εγκεφαλικής λειτουργίας.
Είναι γνωστή η ρήση «βαδίζει και παραμιλά»˙ πρόκειται για μία κατάσταση την οποία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως ονείρωξη εν κινήσει.
Ο ύπνος, ιδιαίτερα στο βαθύ στάδιο, ρυθμίζεται από συγκεκριμένους παράγοντες, την ακετυλοχολίνη και τη νοραδρεναλίνη.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια γίνεται τεράστια προσπάθεια από τους ερευνητές του ύπνου και τους νευροεπιστήμονες να εξηγήσουν το μυστικό του.
Στις μέρες μας ο ύπνος θεωρείται πια πολυτέλεια.
Αν μελετήσουμε τα στατιστικά δεδομένα του ύπνου όπως είναι ήδη γνωστά και έχουν καταγραφεί μετά από παρατήρηση στα θηλαστικά, μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι ο ύπνος κυριαρχεί αριθμητικά στη ζωή.
Το 1937 ο Alfred Lee Loomis από την ομοσπονδιακή Νέα Υόρκη κατέγραψε για πρώτη φορά τα διάφορα στάδια του ύπνου με εγκεφαλογράφημα στο ινστιτούτο της Tuxedo Park.
Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, ένα είναι σίγουρο: η έλλειψη ύπνου διαταράσσει σοβαρά την εγκεφαλική ισορροπία.
Αποτελεί ένα βασικό ερώτημα για τη σύγχρονη κοινωνία, όπου ο ύπνος θεωρείται στην κυριολεξία μία περιττή πολυτέλεια.
Η εγκεφαλική διαδικασία της θεωρίας του πνεύματος επηρεάζεται περισσότερο στις περιπτώσεις αυτισμού.
Τα κύτταρα-καθρέφτες αποτελούν βασική προϋπόθεση για κάθε είδους μάθηση αλλά κυρίως για την κινητική έκφραση της ομιλίας.
Ο αυτισμός είναι μία παθολογική κατάσταση κατά την οποία οι ασθενείς δεν έχουν την ικανότητα της αντίληψης των συναισθημάτων των ατόμων με τα οποία συναναστρέφονται.
Η συμπεριφορά της μίμησης, χαρακτηριστική στους πιθήκους, υπάρχει σε ανώτερο βαθμό στους ανθρώπους.
Οι πόνοι στον οφθαλμό, ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους ανθρώπους, μπορεί να είναι αποτέλεσμα δημιουργίας γλαυκώματος.
Οι υπερτασικοί άνθρωποι πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να κρατούν υπό έλεγχο τις συναισθηματικές φορτίσεις.
Η εικόνα ενός ανθρώπου που πέφτει αναίσθητος στο έδαφος και αρχίζει να παρουσιάζει συσπάσεις στα άκρα του, να βγάζει αφρούς ή να δαγκώνει τη γλώσσα του είναι μία κλινική κατάσταση που χαρακτηρίζεται σαν μία επιληπτική κρίση (grand-mal επιληψία).
Ήδη από την αρχαία Βαβυλωνία το 17ο αιώνα π.Χ. πίστευαν οι άνθρωποι ότι η επιληψία είναι κάτι που το στέλνει ο Θεός και δεν εξαρτάται από τη θέληση του ανθρώπου.
Οι διάφορες μορφές «εξορκισμού» από διάφορους «ειδικούς» του είδους είχαν κυριαρχήσει στη μεσαιωνική περίοδο.